Przędziorki stanowią duże zagrożenie
W szklarniach i tunelach mogą występować przędziorek chmielowiec (zielony, z ciemnymi plamkami po bokach) oraz przędziorek szklarniowiec (czerwony). Silnie zaatakowane liście żółkną, następnie zasychają. W przypadku dużego nasilenia szkodników, rośliny pokryte są pajęczyną. Ich rozwojowi sprzyja wysoka temperatura i niska wilgotność powietrza.
Naturalni wrodzy przędziorków
Dobroczynek szklarniowy (Phytoseiulus persimilis) wielkością zbliżony jest do przędziorków. Łatwo można go od nich odróżnić - ma dłuższe odnóża, silnie wypukły, błyszczący grzbiet, ciemnoczerwone zabarwienie. Dorosły drapieżca zjada dziennie do 30 jaj, względnie 20 ruchomych form przędziorków. Przędziorki są jego jedynym pokarmem, a po ich całkowitej likwidacji ginie z braku pożywienia. Stosując go należy utrzymywać w pomieszczeniu wysoką wilgotność powietrza (około 80%).
Dobroczynek kalifornijski (Amblyseius californicus) jest nieco mniejszy od poprzedniego gatunku, o beżowym zabarwieniu ciała. Może zjeść w ciągu dnia 5 dorosłych przędziorków. Przędziorki nie są jego jedynym pokarmem, w przypadku ich braku, może odżywiać się innymi szkodnikami oraz pyłkiem. Jego atutem są duża wytrzymałość na brak pokarmu oraz wahania temperatury i wilgotności powietrza.
Stosowanie drapieżców przędziorków
Dobroczynka szklarniowego i kalifornijskiego stosujemy w ilości 6-10 szt./m2. Zaleca się łączne zastosowanie obu gatunków, uwalniając je precyzyjnie w ogniskach występowania szkodników. Podczas obserwacji uprawy, wskazane jest więc zaznaczenie miejsc występowania przędziorków. W miejscach, gdzie szkodnik jest szczególnie liczny, zaleca się zwiększenie dawki drapieżców do 20 szt./m2.
